Η Απούσα Ε.Ε.

Με τη Συνθήκη της Λισαβώνας προβλέφτηκε η θέση του Ύπατου Εκπροσώπου της Ένωσης για θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφάλειας (αρ. 18 ΣΕΕ, 218 ΣΛΕΕ) και ο εκπρόσωπος θα είναι και Αντιπρόεδρος της Επιτροπής.
Οι αρχηγοί των κρατών - μελών μετά από πολλές προσπάθειες ανεύρεσης ενός ουδέτερου (άοσμου, άγευστου) προσώπου του οποίου η προσωπικότητα δε θα επισκιάζει αυτούς, επέλεξε για τη θέση αυτή τη βαρόνη Κάθριν Άστον. Η κ. Άστον από τη στιγμή που ανέλαβε τη σημαντική αυτή θέση έλαμψε δια της απουσίας της, αφήνοντας τους αρχηγούς ορισμένων κρατών να κάνουν (να λένε) ό,τι θέλουν, ακολουθώντας ο καθένας τις γραμμές πολιτικής της χώρας του, υποβιβάζοντας το ρόλο της και αποδεικνύοντας την ανικανότητά της να εμπνεύσει και ξεπεράσει (τους αρχηγούς των κρατών-μελών), οργανώσει (το "υπουργείο" της) και εκπροσωπήσει την ΕΕ.
Ενάμιση χρόνο μετά μετά την ανάληψη της θέσης, και ενώ η κρίση στη Λιβύη μαίνεται στη γειτονιά της Ευρώπης και ταραχές δημιουργούνται στη Συρία, πρέπει να μας προβληματίσει η αδράνεια αυτή.

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΠΟΤΕ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΤΟ ΚΑΠΝΙΣΜΑ?

Και το πιο σημαντικό... πότε θα εφαρμοστούν οι νόμοι σε αυτή την πολύπαθη χώρα;

Στο site της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου υπάρχει μια μικρή "δημοσκόπηση" σχετικά με το ποιο δικαίωμα θεωρούμε το πιο σημαντικό στη ζωή μας, με ποιο δικαίωμα δεν θα μπορούσαμε να ζούμε κλπ. Οι απαντήσεις των συμμετεχόντων μέχρι σήμερα (περί τα 200 άτομα) είναι σε γενικές γραμμές αναμενόμενες, όμως αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι στην ερώτηση "Which of the following rights could you do without?" (χωρίς την ύπαρξη ποιου δικαιώματος θα αντέχατε?) ένα ποσοστό 12% απάντησε: το δικαίωμα στη ζωή!!
Η αλήθεια είναι ότι δύσκολα μπορεί κανείς να ιεραρχήσει κατά σειρά σπουδαιότητας τα θεμελιώδη δικαιώματα του ανθρώπου, αλλά διαπιστώνω ότι το δικαίωμα στη ζωή, η προστασία του οποίου προβλέπεται σε όλα τα ευνομούμενα κράτη και αποτελεί αυτό που μας ξεχωρίζει από τη ζούγκλα, είναι τελικά μάλλον αναλώσιμο!

Ένα χρόνο μετά τα γεγονότα που οδήγησαν την Έλλαδα να προσφύγει στο ΔΝΤ και στο μηχανισμό στήριξης, ουσιαστικά τίποτα δεν έχει καλυτερεύσει και τίποτα δε μας κάνει πιο αισιόδοξους: συζητείται περαιτέρω μείωση των μισθών και συντάξεων, αύξηση των φόρων κτλ. ενώ οι βουλευτικές αποζημιώσεις όχι μόνο δε μειώνονται (όταν λέμε μείωση εννοούμε σοβαρό ποσοστό και όχι κοροϊδία με ταυτόχρονη αύξηση της αποζημίωσης συμμετοχής στις διάφορες επιτροπές) αλλά αυξάνονται! Τα ασφαλιστικά ταμεία μας είναι άδεια, το κόστος πρόσβασης στη δικαιοσύνη έχει αυξηθεί, τα προϊόντα καθημερινής χρήσης ακριβαίνουν, οπότε τι γίνεται? Η κυβέρνηση αντί να πάρει δραστικά μέτρα για να βάλει σε μια σειρά τα χάλια μας, επιδεικνύει ατολμία, έλλειψη σχεδιασμού και αποφασιστικότητας. Από την άλλη μεριά, εμείς οι πολίτες δεν εννοούμε να καταλάβουμε ότι κάποια πράγματα πρέπει να αλλάξουν, και κυρίως πρέπει να αλλάξουμε επιτέλους νοοτροπία. Δεν είναι δυνατό να προτάσσουμε την παρανομία των άλλων για να νομιμοποιήσουμε τη δική μας παρανομία! Εν τω μεταξύ η παραπληροφόρηση (ιδίως μέσω αναξιόπιστων "πηγών" του διαδικτύου) καλά κρατεί και λίγοι είναι διατεθειμένοι να αμφισβητήσουν την αλήθεια και την ποιότητα των προωθούμενων "πληροφοριών"...